Rozdział 4

Zupełnie szczerze muszę przyznać, że straciłam chęć do nauki. Przed liceum byłam typową kujonką. Bardzo starałam się o jak najwyższe wyniki i przede wszystkim interesował mnie materiał. Kochałam historię, sztukę, chemię i angielski. Zdarzało mi się udzielać korepetycji młodszym i rówieśnikom.

Teraz jestem pewna, że wszystko to przepadło. Zeszły rok był dla mnie okropnie ciężki i spowodował diametralne zmiany. Zabrakło mi ochoty i przede wszystkim kogoś, kto zawsze mógł mi pomóc... Moja mama była dla mnie mentorką i podporą. Zawsze mnie wspierała, wskazywała możliwości... A dzisiaj? Nie wiem nawet po co to wszystko. Nie mam pieniędzy, więc nie będzie mnie stać na studia, o których marzyłam.

Przez te przemyślenia, obrałam sobie nowy cel: znaleźć pracę. Wydawało mi się, że to dobry plan. W końcu miałam dużo czasu i nie wiedziałam jak nim gospodarować. Potrzebowałam pieniędzy, a w szkole nie wymagali za dużo, oprócz tej nawiedzonej chemiczki. Dopiero początek roku, a ona chciała już robić sprawdziany ze znajomości materiału.

Pakując książki do torby i wychodząc z klasy, wpadłam na coś, a raczej kogoś. Kątem oka zauważyłam sylwetki trzech dziewczyn. Mój wzrok przykuła drobna Charlotte i blond loki jednej z jej koleżanek. Nie zareagowałam na ich brak kultury. Wypadł mi podręcznik od matematyki, dlatego niewzruszenie schyliłam się, by go podnieść. Zignorowałabym je i poszłabym dalej, ale jedna z nich, złotowłosa, zapewne liderka grupy, kopnęła moją książkę, która w odpowiedzi, sunęła kilka metrów dalej. Gwałtownie się wyprostowałam i spojrzałam na dziewczynę z gniewem.

Była pewna siebie, o czym świadczył jej grymas wyższości, który wyglądał całkiem śmiesznie.

- Zobacz, coś ci odleciało. - Usiłowała rzucić zabawną uwagę, ale chyba jej nie wyszło. - To pewnie od ślinienia się do Kastiela. - wysyczała przez zęby. Grymasy, które jej towarzyszyły, naprawdę nie wyglądały apetycznie i musiałam przyznać, że znacznie odstawała urodą od swoich koleżanek, które w porównaniu z nią, oprócz głupawych min, były również ładne. Ale oczywiście nie mnie to oceniać... Może gdyby zmyła odrobinę makijażu, który jak na miejsce i porę dnia, był dosyć ekstrawagancki... - Dam ci radę. Zostaw go w spokoju. - Podniosła brew i zrobiła nieznaczny ruch, żeby mnie wyminąć, jednak zastąpiłam jej drogę.

- Nie pluj się tak, skarbeńku. - Powiedziałam, teatralnie ocierając jej podbródek. - Zobacz, chyba się ośliniłaś z tego wysiłku. - Ponownie wskazałam na miejsce, które chwilę wcześniej dotykałam. Spojrzała na mnie nienawistnie, zaciskając zęby. - A to co? Wszystkie jesteście fankami tego czerwonego czupiradła?

Charlotte gwałtownie przełknęła ślinę, a w jej oczach pojawiła się iskierka strachu.

Och! Rozumiem! Zdrada przyjaciółki i seks z jej "przyszłym-niedoszłym”. Nie za dobrze to wyglądało.

- Wszystkie? - zadrwiła blondynka - To ja jestem jego dziewczyną. - Ona żyje chyba w innej rzeczywistości.

- Och! Naprawdę? Może twoja psiapsiółka się wypowie. - spojrzałam wymownie na kochankę przyjaciela. - Char? Tak do ciebie mówił wczoraj? Hmm... - dziewczyny spojrzały się po sobie, a ja poczułam ciężar na ramieniu. Poczułam męskie perfumy. Dużo męskich perfum. Po swojej prawicy zobaczyłam niebieskie włosy i już wiedziałam z kim mam do czynienia.

- Cześć, Amber, Charlotte, Li... Co tu jeszcze robicie? Rozwiązujcie swoje problemy z dala od Viki, kochaniutkie. - Alexy uśmiechnął się w moją stronę - No już! Sio, sio! - Symbolicznie je odgonił, na co fuknęły, po czym oddaliły się na kilka kroków, gdzie toczyła się walka na spojrzenia. Urocza Char patrzyła niewinnie na przyjaciółkę, a tamta, chyba nie zrozumiała co zdarzyło się chwilę wcześniej. Jej głupkowaty wyraz twarzy, sprawiał wrażenie jakby każde wypowiedziane słowo wlatywało jej jednym uchem, a wylatywało drugim. Po prostu tępota.

Nie mając serca patrzeć na głupotę... prawdopodobnie Amber, szepnęłam Alexy'emu, żebyśmy poszli. Zgodził się podśmiewając i podał mi książkę, którą upuściłam. Och... od wymiany zdań z tymi jakże uroczymi istotami, dziwnie polepszył mi się humor. Zdecydowanie lubiłam takie drobne sprzeczki. Przyjemny początek dnia.

Ruszyliśmy z niebieskowłosym w stronę Armina. Ten jak zwykle wygodnie się umiejscowił, leżąc na ławce i grając. Dyskretnie zerknęłam mu przez ramię.

- Bez żartów! - zaśmiałam się obserwując jego poczynania. Chłopak właśnie wpisywał ukradkiem "motherlode". - Grasz w simsy na kodach, cwaniaczku?

- Tak! Robię coś ważnego i potrzebny mi zastrzyk gotówki. - powiedział.

- Co takiego tam tworzysz? - Zmrużyłam oczy, żeby lepiej się wszystkiemu przyjrzeć.

- No jak to co? Cmentarz... - Widać, że pogrążył się w tej jakże żmudnej pracy. - Widzisz? - wskazał - To będzie coś!

- Masz makabryczne pomysły. - Przyznałam, z czym skinieniem głowy, zgodził się niebieskowłosy bliźniak.

***

Lekcje nie były zbyt ciekawe i z pewnością nie wniosły niczego pożytecznego do mojego życia. Przynajmniej przerwy spędziłam w miłym towarzystwie. Nigdzie nie mogłam znaleźć Priyi i Rozalii, dlatego większość czasu dzieliłam z Arminem i Alexym, a resztę z Lysandrem i Kastielem, którzy przesiadywali tego dnia głównie w piwnicy.

Była to spora, choć zagracona przestrzeń. Wiele pudeł leżało bez ładu i składu, raczej przy ścianach, a w centralnej części pomieszczenia stała stara kanapa, zajmowana właśnie przez chłopaków, na którą padał główny strumień nikłego światła. Kiedy próbowałam rozświetlić miejsce bardziej, skutecznie uniemożliwił mi to Kastiel. No cóż... przynajmniej próbowałam.

Widząc gitarę na prowizorycznej scenie, ruszyłam po nią i chwyciwszy, zaczęłam ją stroić pod jeden z ulubionych kawałków. Nie widziałam jej wcześniej, więc wywnioskowałam, że nie należała do mojego małpowatego przyjaciela. Czerwonowłosy uporczywie wpatrywał się w moje poczynania, prawdopodobnie próbując się domyślić, co chcę zagrać. Miał uniesiony prawy kącik ust. Cieszył się, że nauka gry na gitarze, którą fundował mi przez lata, nie poszła na marne. Nie miałam serca, mówić mu, że zamierzam grać pierwszy raz od ponad roku, a moja gitara, którą razem ozdabialiśmy w dzieciństwie, tak sentymentalna i pełna wspomnień, może być właśnie w innych rękach.

Gdy spod moich palców zaczęły wydobywać się pierwsze dźwięki "High hopes", chłopcy nie byli jeszcze pewni co do kawałka. Chwilę później towarzyszyły mi już ich uśmiechy. Mimo smętności, uwielbiałam tę piosenkę w wykonaniu Kodaline, była wprost doskonała, pełna uczuć i bardzo ważna. Gdy minęła przygrywka, włączył się Lysander. Połączenie melodii i jego głosu wypełniło całe pomieszczenie, a ja skupiałam się, żeby nie popełnić błędu, jednocześnie dumna z formy po tak długiej przerwie. Gdy Kastiel dogrywał tło własnym instrumentem, nieśmiało zaczęłam dośpiewywać białowłosemu, który z podziwem uniósł brew. Nie byłam tak tragiczna, jak mogłam się tego spodziewać.

- Jesteś niesamowita... - Powiedział Lysander, kiedy skończyliśmy. Jego oczy błyszczały, szeroko otwarte. Grzywka opadała mu na czoło, a pierś rytmicznie unosiła się i opadała od wysiłku, jaki mu zapewniłam.

- Dziękuję... - Opuściłam głowę, lekko się rumieniąc, gdy nagle zaskoczył mnie Kastiel, obejmując i czochrając energicznie po głowie.

- Boże! - uniósł się - Wiedziałem, że jestem zajebistym nauczycielem! - zaczął się przechwalać. Przybrał przy tym pozę niczym paw stroszący pióra. Wyglądał pociesznie i nie chciałam mu tego odbierać. Postanowiłam więc zostawić dla siebie fakt o sprzedanych na rzecz leczenia mamy rzeczach i wciągnąć się w żarty.

- Ta... oczywiście. Uważaj, bo zbyt duże ego to niebezpieczna sprawa. - przyznałam ze śmiechem. Tak bardzo mi tego brakowało.

Nagle białowłosy podszedł blisko mnie i pochylił głowę, jednocześnie łapiąc mnie za ramiona. Popatrzył mi prosto w oczy, a ja poczułam się odrobinę niezręcznie.

Czy on zamierza mnie objąć? Albo pocałować...?

Na moje podświadome pytania odpowiedział głęboki, jednocześnie ciepły głos chłopaka, rozwiewając dziwne wizje.

- Musisz być drugą wokalistką w naszym zespole. - zamurowało mnie.

Czy on mówił poważnie? Czy aż tak dobrze zaśpiewałam...? Miałam sporą przerwę...

W mojej głowie trwała gonitwa myśli.

Czy powinnam dołączyć do zespołu?

- Hej! - szturchnięcie wyrwało mnie z zamyślenia - To jak?

- Nie wiem... - spochmurniałam. Wróciłam do rzeczywistości, zderzając się z prawdą. Musiałam znaleźć pracę i uzbierać na studia. Kupno instrumentów czy próby, w niczym by mi nie pomogły. Zabrałyby tylko cenny czas i pieniądze. - Nie chcę. To do mnie nie pasuje. - Powiedziałam stanowczo, wiedząc, że to wcale nie była prawda ani to, co miałam ochotę powiedzieć.

Moje serce głośno krzyczało: "Zrób to!" Rozum wziął jednak górę i mimo, że chwilowo czułam się okropnie z tą decyzją, to wmawiałam sobie, że wpłynie ona pozytywnie na moją przyszłość.

Lysander westchnął, puszczając moje ramiona i akceptując moją odpowiedź. Kastiel patrzył jednak badawczo, jakby wiedział. Jakby czuł to samo co ja, jakbym była dla niego otwartą księgą, do której zajrzeć pozwala tylko jedno spojrzenie.

Niby od niechcenia, choć wcale tak nie było, zagadnęłam:

- Pomóżcie mi lepiej znaleźć jakąś pracę. - Uśmiechnęłam się, nie tak szczerze jak kilka chwil wcześniej, ale przynajmniej jeden z nich tego nie zarejestrował. - Coś sensowniejszego niż jakieś brzdąkanie w piwnicy. - kolejne kłamstwo.

Rozdział 3

Wczoraj, kiedy Kastiel mnie niósł, usilnie próbowałam się wyrwać, ale w końcu się poddałam. W sumie cała ta sytuacja wydawała mi się nawet zabawna, szczególnie, kiedy zaczęliśmy sobie żartować i się śmiać. A już w ogóle jak zaczęłam go łaskotać i prawie mnie puścił. Głową w dół...

Wtedy to było dopiero zabawnie.

Na szczęście ostatecznie mnie złapał, a potem ustawił do pionu. Szliśmy już normalnie.

Kiedy zapytałam, czym mnie nakarmi, chwilę się zastanowił, a potem zmienił kierunek, ciągnąc mnie za sobą. Okazało się, że nie miał nic w lodówce...

Cały Kastiel.

No cóż, poszliśmy do sklepu. To była niezwykle ciężka wyprawa, a nasze urocze, niewinne żarciki, wcale nie sprawiły, że zostaliśmy prawie wyrzuceni z budynku.

Ależ skąd!

 W każdym razie, kupiliśmy produkty potrzebne na cały tydzień, a na wczoraj coś do spaghetti. Kocham spaghetti, a czerwonowłosy wie o tym doskonale. Gdy przyszliśmy do domu, zagoniłam go do roboty, grożąc nieznacznie. Kiedy jednak patrzyłam, jak gotuje i podjada, postanowiłam mu pomóc. Gotowe danie było przepyszne... Czy już mówiłam, że kocham spaghetti...?

Resztę dnia spędziliśmy osobno, we własnych pokojach. Ja rysowałam jakieś bazgroły, z których efektu końcowego byłam naprawdę zadowolona. On natomiast prawdopodobnie grał na gitarze lub pisał jakąś piosenkę.

Swoją pierwszą gitarę dostał od ojca, gdy miał zaledwie osiem lat. Była w porównywaniu z nim ogromna, ale już wtedy zaczynał brzdąkać. Niedługo później, rodzice znaleźli mu nauczyciela, który zapoznał go z podstawami. W podobnym czasie, sama zaczynałam grać. Teraz jednak, nie miałam jak tego robić.

Na potrzeby choroby mojej mamy, musieliśmy sprzedać wiele rzeczy i z wielu zrezygnować, między innymi z mojej gitary, starego pianina, lekcji gry i śpiewu. Było mi przykro... jeszcze bardziej, kiedy okazało się, że nie było to wystarczające...

Moje rozmyślanie przerwał dzwonek do drzwi. Było po dziewiątej wieczorem... Kto mógł przychodzić o tej porze? Ruszyłam w stronę drzwi wejściowych, nadal się dziwiąc. Gdy dotarłam do celu i otworzyłam, moim oczom ukazał się nie kto inny, jak Charlotte. Zdziwiona moim widokiem, lekko się cofnęła.

- Co ty tu robisz? - zapytała.

- Hmm... Mieszkam? - Wyobrażając sobie wszystkie scenariusze wieczoru, który musiałam spędzić, byłam przerażona.

- Och... Czy ty i Kastiel... - nie dokończyła.

- Och tak... Co chwilę się pieprzymy! - zaczęłam się śmiać. Dla mnie był to wyśmienity żart. Nie miałam pojęcia czemu, ale wydawało mi się to całkiem zabawne. Wszyscy myślą, że skoro mieszkam z Kasem, to łączy nas coś więcej. Naiwni. - Nie no, żartuję. Właź. - Sprostowałam, kiedy zobaczyłam jej zbolałą, lekko przerażoną minę.

Gdy weszła, momentalnie pojawił się czerwonowłosy. Pokręcił się po kuchni, wziął jakieś kieliszki, jakieś wino, coś do jedzenia i zabrał ją do pokoju. Och... Już wiedziałam, co się święciło... Czeka mnie albo bezsenna noc, poświęcona wysłuchiwaniu ich jęków lub namiętne przytulanie poduszki do głowy w celu zagłuszenia wszystkich dźwięków zza ściany... Westchnęłam i wzięłam czekoladę z szafki, która zawsze była przepełniona słodyczami. Sprzyjające warunki dla smakołyków stanowił fakt, że Mości Pan Ruchacz nienawidził cukru.

Ruszyłam do pokoju, żałując, że ściany nie są tu zbyt grube... Ciągłe chichoty dziewczyny doprowadzały mnie do szału. Zamknęłam się z hukiem w pokoju i pogrążyłam w słuchaniu ulubionej muzyki na iPodzie i szkicu jakiegoś chłopca. Wyszedł mi całkiem realistycznie. Włosy opadające lekko na ramiona. Jego leżąca sylwetka była smukła, ale męska. Bez koszulki, pokazałam nastoletnie, acz wysportowane ciało. Spodnie ułożone nisko, idealnie pozwalały uchwycić najlepsze detale nagiego brzucha. Nie byłam zbyt dobra w rysowaniu szczegółów ubrań ani stóp... dlatego ubranie zostawiłam mocno kreskówkowe, bo miało tylko lekki zarys. A stopy... ucięłam...

Po co komu stopy? Nie mam pojęcia...

Pomyślałam, że gdyby ten nieznany chłopiec zobaczył ten rysunek, to na pewno by się nie obraził. Prawdopodobnie nawet uciąłby sobie stopy, bo wygląda bez nich obłędnie. Patrzyłam na rysunek, nie mając pojęcia jakimi kolorami go zapełnić, ale ostatecznie postanowiłam pozostawić go w surowej postaci.

Gdy ogarnęłam się do snu, usłyszałam pierwsze jęki Charlotte... Eh... Jakby nie patrzeć, długo zeszło im z grą wstępną... W sumie miałam szczęście, że nie zaczęli wcześniej, bo byłoby to dosyć przykre... Pocieszała mnie myśl, że skończą po pięciu minutach.

Ta... Żeby to było takie piękne. Dla uściślenia: NIE SKOŃCZYLI PO PIĘCIU MINUTACH.

Nie wiem, jak to zrobili i jakie prochy dla uzyskania takiego czasu musiał brać ten czerwonogłowy skurwysynek, ale miałam ochotę go za to zabić... Dosłownie. Postanowiłam jednak nie robić scen. Głównie dlatego, że wolałam nie widzieć ich nago. Mogłoby to być traumatyczne w skutkach. Nie chciałam też słuchać tego nie wiadomo ile, dlatego założyłam słuchawki i zaczęłam słuchać muzyki. Głośno. Naprawdę głośno. Założyłam na głowę poduszkę i przekonałam się jak przyjemny jest sen przy pękniętych bębenkach słuchowych. Oczywiście nie naprawdę, ale chyba było blisko. Poznałam moje możliwości do zaśnięcia w trudnych warunkach. To chyba moja magiczna moc.

***

Kiedy obudziłam się rano, bolała mnie cała głowa. Nie mam pojęcia czy z powodu dudniących w uszach rytmów, czy może od słuchania tych przeraźliwych jęków i krzyków. To dowód na to, że seks nie zawsze jest przyjemny. Szczególnie dla przypadkowych słuchaczy...

Gdy zeszłam rano do kuchni, czekał już na mnie Demon. Jego przyklapnięte uszy świadczyły o tym, że przeżył wczorajszą noc podobnie do mnie. Uświadamiając sobie, że to jednak pies, zaczęłam mu współczuć. Lepsze zmysły w tym momencie nie stanowiły zalety. Szczerze, to byłam przerażona. On przeżył to już ileś razy, a ja dopiero pierwszy...

Zaraz... Ile razy jeszcze tak będzie...? O cholera!

***

Zanim wyszłam z domu, ukradłam z kurtki Kastiela dwie fajki. Nie byłam fanką nikotyny, od dawna starałam się nie palić, ale trzeba było przyznać, że to prawda, że palenie potrafi odstresować. A po tej nocy potrzebowałam zdjąć z siebie trochę zbędnych nerwów, chociaż przez tę dwójkę zdejmowanie czegokolwiek kojarzyło mi się fatalnie.

W drodze do szkoły, zdążyłam wypalić już jedną cygaretkę. Było mi odrobinę lepiej, ale dopiero widok znajomych dodał mi otuchy. Gdy Lysander mnie zobaczył, od razu podszedł.

- Jak się trzymasz? - zapytał.

- Eh... Szkoda gadać. - przyznałam.

- Ciężka noc? - Doskonale wiedział, co się działo.

- Żebyś wiedział... - Wyjęczałam, wskazując palcem na sińce pod oczami.

- Jak chcesz możesz przyjść do mnie następnym razem. - oznajmił. Muszę przyznać, że poczułam się dziwnie. Po wczorajszych wydarzeniach wszystko wydawało mi się dwuznaczne.

- Eee... - spojrzałam na niego wytrzeszczonymi oczami - Co mam przez to rozumieć? - na moje pytanie, kąciki jego ust się podniosły w lubieżnym, acz uprzejmym uśmiechu.

- Masz przez to rozumieć, że jeśli potrzebujesz schronienia przed naturą Kastiela, to razem z moim bratem i Rozalią ci je zapewnimy. – powiedział ciepło. Czyli mieszkali razem...? Wydał mi się to odpowiedni moment, żeby zapytać.

- Mieszkasz z Rozalią? - Spytałam, na co pokiwał jedynie twierdząco głową. - Coś między wami jest?

- Żartujesz? - zdziwił się - To dziewczyna mojego brata.

- Och. - zrobiłam moją tradycyjną minę znaczącą: "O chuj, ale wtopa..." - No to pomyłeczka.

- Nie ma sprawy. Wielu ludzi tak myśli, ale cóż... - wzruszył ramionami - Nic między nami nie ma. - uśmiechnął się - Z resztą, ona nawet nie jest w moim typie. Jest piękna, ale nic do niej nie czuję. Sama rozumiesz.

Dokładnie rozumiałam.

Rok wcześniej jeden chłopak z poprzedniej szkoły się we mnie zakochał. Był bosko przystojny. Brązowe, rozwichrzone włosy, piwne oczy, smukła, atletyczna sylwetka. Był perkusistą i futbolistą. Nie dostrzegał mnie, aż zaczęłam udzielać korepetycji jego młodszej siostrze. Próbował mnie podrywać, ale szczerze? Nie był w moim typie. Nie z wyglądu, bo on akurat mnie mało obchodzi, ale jego charakter zostawiał wiele do życzenia. Chociaż może nie byłam odpowiednią osobą do oceny czyichś zachowań. Był dla mnie odskocznią od problemów, ale nie traktowałam go poważnie i nie dawałam mu żadnych złudnych nadziei. Byłam z nim szczera i postawiłam sprawę jasno.

Nie to, żebym uważała, że Rozalia nie jest wspaniała i kochana, ale... zawsze może pojawić się coś, co nie odpowiada w nas drugiej osobie. I tyle.

Po dzwonku udaliśmy się na lekcje. Powoli zaczynaliśmy materiał. Na większości zajęć siedziałam sama, chociaż wiele osób nie miało towarzystwa w ławce. Między innymi Lysander, chociaż jemu to raczej nie przeszkadzało, co można było wywnioskować po jego zamyślonej minie i notatniku, w którym gorączkowo, a jednak spokojnie zapisywał swoje myśli. Rozalia starała się skupić na lekcji, chociaż widziałam, że coś skutecznie odpędzało jej myśli. Był też czarnowłosy chłopak w niezwykle stylowych ubraniach, grający na konsoli. Wyglądał sympatycznie, chociaż był mocno odcięty. Nie panował nad odrobinę zbyt głośnymi jak na lekcję przekleństwami, które sporadycznie wydobywały się z jego ust, prawdopodobnie, kiedy przegrywał. Za nim siedział niebieskowłosy klon. Dosłownie. Wyglądał jak jego sobowtór, ale znaczne różnice w ich wyglądzie, utwardzały mnie w przekonaniu, że byli po prostu bliźniakami. To nie żadna próba kradzieży tożsamości. Dalej zobaczyłam Charlotte, a za nią dwie trajkotające dziewczyny, co jakiś czas szepczące w jej stronę. Dziewczyna wydawała się smutna.

Czyżby Kastiel już się nią pobawił i zostawił?

Szczerze, wydawało mi się to odrobinę bezduszne, ale byłam pewna, że zdawał sobie z tego sprawę. Coś musiało go popchnąć do takiego zachowania. Sama dobrze wiedziałam, że takie zachowanie nie brało się znikąd.

Gdy nauczyciel nie patrzył, szybko przesiadłam się do niebieskowłosego chłopaka, który tak mnie zaciekawił. Okazało się, że ma na imię Alexy, a przed nami siedzi jego brat Armin, z którym dzielił dumne nazwisko Young. Był takim lekkoduchem, że od razu poprawiał mi humor, nieważne co mówił.

Była to już trzecia lekcja, a do klasy nagle wparował nie kto inny jak Kastiel. W sumie nie miałam ochoty nawet na niego patrzeć. Nie wiadomo czemu. Chyba po prostu byłam wkurzona za wczoraj. Nauczyciel gwałtownie wstał rozwścieczony wtargnięciem czerwonowłosego. Zaczął mu grozić konsekwencjami, ale chłopak jedynie rozejrzał się po sali. Zauważywszy mnie i moją wściekłą minę, podszedł i popatrzył gniewnie na mojego partnera w ławce widocznie niezadowolony, że nie może ze mną usiąść.

Usadowił się ławkę tuż za nami, a przed Lysem i szepnął zdawkowe „przepraszam”, a w jego głosie można było usłyszeć skruchę. Obiecał też, że ograniczy trochę te swoje ekscesy.

***

Reszta lekcji upłynęła mi dobrze, wspaniale bawiłam się siedząc z Alexym, który wydawał się naprawdę świetny. Na przerwach siedziałam z ekipą, do której zręcznie wciągnęłam bliźniaków. Nikt nie miał nic przeciwko, wręcz cieszyli się z nowych kompanów.

O ile Kas nie będzie sprowadzał więcej panienek albo chociaż będą zachowywać ciszę, to będę miała spokój i tego życzyłam sobie teraz bardziej niż czegokolwiek innego.